ការណែនាំអំពីទីផ្សារអ៊ីនធើណែត!
ទីផ្សារអ៊ីនធើណែត គឺបានសំដៅទៅដល់ដូចជា អាយម៉ាឃីធីង(i-marketing), វេបម៉ាឃីធីង(web-marketing), អនឡាញម៉ាឃីធីង(online-marketing), ម៉ាស៊ីនស្រាវជ្រាវទីផ្សារ(Search Engine Marketing )(SEM) or e-Marketing,គឺទីផ្សារនៃផលិតផលឬ សេវ៉ាកម្មទៅលើអ៊ីនធើណែត។
អ៊ីនធើណែត បានផ្សព្វផ្សាយទៅដល់អ្នកប្រើប្រាស់លើពិភពលោក។ ប្រតិបត្តិការណ៍ចុងក្រោយក្នុងការប្រើប្រាស់ទីផ្សារអ៊ីនធើណែតនៃការផ្តល់នូវការឆ្លើយតបភ្លាមៗនិង ចំរាញ់យកនូវការឆ្លើយតបទាំងនោះ គឺគុណភាពតែមួយគត់នៃភាពមធ្យម។
ពេលខ្លះទីផ្សារអ៊ីនធើណែតគឺត្រូបបានពីចារណាដោយមានព្រំដែននៃអ្នកពង្រីកមួយ ពីព្រោះវាគ្មានសំដៅទៅលើតែអ៊ីនធើណែត អ៊ីមែល និង ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយចល័ត ប៉ុន្តែដោយរួមទាំងការគ្រប់គ្រងនៃបណ្តាញទិន្នន័យអតិថិជនហើយនិងប្រព័ន្ធ(ECRM) គ្រប់គ្រងទំនាក់ទំនងអតិថិជនដោយប្រព័ន្ធអេឡិចត្រូនិច។
ទីផ្សារអ៊ីនធើណែតក៏រួមបញ្ជូលគ្នាដោយបង្កើតនិងទ្រង់ទ្រាយបច្ចេកទេសនៃប្រព័ន្ធអ៊ីនធើណតដោយរួមទាំង ការរចនា ការកែលំអរអោយរីកចំរើន ការផ្សព្វផ្សាយ និង ការលក់។
ទីផ្សារអ៊ីនធើណែតបានសំដៅផងដែរចំពោះការបណ្តាក់ទុននៃប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយតាមដំណាក់កាលផ្សេងៗគ្នាតាមថេរវេលានៃកិច្ចសន្យារបស់អតិថិជនតាមរយះម៉ាស៊ីនស្រាវជ្រាវទីផ្សារ អេសអ៊ីអិម(SEM) ម៉ាស៊ីនស្រាវជ្រាវនៃទុទិដ្ឋិនិយម អេសអ៊ីអូ(SEO) តាមបដាផ្សព្វផ្សាយចំៗតាមវេបសាយ ទីផ្សារអ៊ីមែល និង យុទ្ធសាស្ត្រ វេប2.0។ នៅក្នុងឆ្នាំ ២០០៨ ពេលដែលទីក្រុងញ៉ូវយកធ្វើការជាមួយការបោះពុម្ពផ្សាយ ខាម់ស្ករ( comScore)បានធ្វើការវាយតំលៃជាលើកដំបូងមួយនូវបរិមាណអ្នកប្រើប្រាស់ទិន្នន័យដែលបានប្រមូលផ្តុំដោយក្រុមហ៊ុនអ៊ីនធើណែតធំៗជាច្រើន។ ដោយរាប់ទៅមានបួនប្រភេទនៃការធ្វើអន្តរកម្មជាមួយក្រុមហ៊ុនវេបសាយជាច្រើនដោយការបន្ថែមទៅលើ ការប៉ះទង្គិច(hits)នៃការផ្សព្វផ្សាយដែលបានប្រើប្រាស់ពីបណ្តាញផ្សព្វផ្សាយ ដែលអ្នកបង្កើតបានរកឃើញសក្តានុពលសម្រាប់ការប្រមូលផ្តុំនូវទិន្នន័យឡើងឆ្ពោះទៅនៃ2,500 ដងនូវមធ្យមភាគអ្នកប្រើប្រាស់ម្នាក់ក្នុងមួយខែ។
កម្ពុជាជាប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍ ដូច្នេះភាពក្រីក្រនិងភាពអត់ការងារធ្វើ
នៅតែមា
ពួកគេរស់នៅក្នុងជីវភាពយ៉ាងលំបាកវេទនា។ក្នុងនោះ -ដែលមានប្រជនខ្មែរយើង
ប្រមាណជា ៩០ នាក់មាន
ជីវិតដោយធ្វើការនៅលើគំនរសំរាមដែលមានទីតាំងស្ថិតនៅ ភូមិបាក់ត្រាង
រាម ខ័ណ្ឌព្រៃនប់ ខេត្តព្រះសីហនុ។ - ក្នុងចំនោមនៃពួកគាត់ប្រមានជាង ៩០ នាក់
នេះបានធ្វើការរស់នៅដោយបែងចែកជាបីក្រុម - និង -មានអ្នកគ្រប់គ្រងធំជាងគេ
ម្នាក់សំ
ដែលធ្វើការងារដោយផ្លាស់ប្តូរវេណគ្នានៅលើគំនរសំរាម ។ តាមការចុះទៅសាកសួរ
ពត៌មានដោយ ក្រុមសិស្សផ្នែកទំនាក់ទំនងសង្គមទីនោះផ្ទាល់ អ៊ុំស្រី វ៉ុល សំអឿន បាន
មានប្រសាសន៍ថា - គាត់បានមកធ្វើការនៅកន្លែងចាក់សំរាមនោះតាំងពីឆ្នាំ ២០០២ មក
ម្លេះ ។ -ប៉ុន្តែពីមុនគាត់
សង្កាត់១ ខេត្តព្រះសីហនុ។ដោយទីចាក់សំរាមនោះមានការផ្លាស់ប្តូរពីឃ្លាំងលើមក ភូមិ
បាក់ត្រាងវិញ ទើបគាត់ធ្វើការ
ដែរ ។ អ៊ុំស្រី បានមានប្រសាសន៍
កំរ៉ៃបានពីការរើសអេដចាយលើគំនរសំរាមនោះបាន។ម៉្យាងទៀតឈ្មួញគេពុំសូវ
កាកសំនល់ដូចជាថង់ប្លាស្ទិចនិងកាក
ហើយពួកគាត់ត្រូវទទួលរងនូវភាពអត់ឃ្លានគ្នានអាហារសំរាប់បរិភោគ - ជួនកាល
អ្នកស្លាប់ដោយអត់អាហារទៀតផង ។ - ប៉ុន្តែនៅរដូវប្រាំងពួកគាត់អាចរកបានប្រមាណ
ជា ៣០០០រៀល - ប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយថ្ងៃដើម្បី
ភាព
ការគំរាមកំ
ទៅលើរូមរាង្គកាយ (កំលាំងពលកម្មនិង ផ្លូវភេទ ) ។ល។
គ្រងបាន
ការភាពញញឹមនៃកុមារ និង អង្គការសារិកាដែលបានជួយដល់
ចូនសាលារៀនបានចំនួន ៣៦ នាក់ ។ប៉ុន្តែរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន ពួកគេត្រូវបានបោះ
បង់ចោលការសិក្សាអស់មួយចំនួនវិលមកជួយរើសអេដចាយជាមួយឪពុកម្តាយវិញ ។
លោក ដេតដែលជាបុគ្គលិកនៃអង្កការ
ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០០៥ មកអង្គការរបស់គាត់
នោះ
បំពាក់
តាមដែ
ផ្ទាល់នៃក្រុមសិស្ស
ទៀតថា លំនៅស្ថានរបស់ពួកគា
នអាចទប់ទល់នឹង អាកាសធាតុបានទៀតផង ៕
